Shkruan Anila Xhaferi
Shumë njerëz e shohin shkollën thjesht si një ndërtesë me banka, karrige dhe dërrasë të zezë. Por për mua, ajo ka një kuptim shumë më të thellë. Shkolla është shtëpia ime e dytë, vendi ku fillon udhëtimi im drejt ëndrrave, drejt formimit të identitetit dhe profesionit tim të ardhshëm.
Shkolla është një botë e vogël që më rrethon me kujtime, emocione dhe mësime të çmuara. Është vendi ku mësuesit bëhen prindërit tanë të dytë – ata që nuk na mësojnë vetëm matematika apo gramatikë, por edhe si të jemi të ndershëm, të duruar dhe të fortë. Shokët dhe shoqet janë ëmbëlsia e kësaj bote: ata që qeshin me ne kur gabojmë, që na inkurajojnë kur kemi frikë dhe na përqafojnë kur kemi nevojë.
Klasat, korridoret, oborri – nuk janë thjesht hapësira. Janë kujtime të gjalla. Janë vendet ku kemi ndarë ndjesitë më të bukura: nga emocionet e një prove të parë deri te buzëqeshjet e fshehta gjatë një mësimi të mërzitshëm. Gjurmët tona janë kudo – në zhurmën e hapave në shkallë, në britmat e gëzimit gjatë pushimit, në shikimet që ndonjëherë flasin më shumë se fjalët.
Çdo ditë në shkollë sjell diçka të re. Sjell mundësinë për të mësuar, për të rritur karakterin, për të njohur më mirë veten dhe të tjerët. Sjell ato gjeste të vogla – një ndihmë nga një mik, një këshillë nga mësuesja, një shaka që na bën të qeshim me lot – që e bëjnë këtë vend të ndjehet si në shtëpi.
Shkolla, mësuesit dhe nxënësit janë një familje. Jo ajo me lidhje gjaku, por ajo që rritet bashkë në çdo stinë të jetës sonë.
Dhe kur një ditë të largohemi, nuk do të marrim me vete vetëm fletoret e notat – por dashurinë, kujtimet dhe mësimet që do të na shoqërojnë gjithë jetën.
