Ka në këtë botë një dashuri që nuk kërkon asgjë në këmbim, që nuk lodhet kurrë dhe nuk venitet me kohën – është dashuria e prindërve. Ajo fillon që në frymën e parë dhe vazhdon të rrahë për ne gjatë gjithë jetës së tyre. Prindërit janë gurët e parë të themelit të jetës sonë, ata që ndërtuan urat që ne të kalonim, edhe kur vetë qëndronin mbi ujëra të turbullta.
Sakrificat e tyre nuk i dëgjon askush. Nuk bëjnë zhurmë, nuk kërkojnë vëmendje, por janë të pranishme në çdo detaj të përditshmërisë sonë – nga këpucët që na blenë duke hequr dorë nga diçka për vete, te orët pa gjumë kur ishim të sëmurë apo të mërzitur. Ata ishin aty, gjithmonë. Me duar që punonin dhe me zemra që shqetësoheshin për çdo hap tonin, edhe kur nuk e thoshin me fjalë.
Prindërit na mësojnë çfarë do të thotë të jesh i fortë kur ndihesh i dobët. Na mësojnë se forca nuk qëndron në zë të lartë, por në durimin që hesht. Na mësojnë të falim, të ngrihemi sërish, të mos dorëzohemi, sepse kështu na mësuan ata – jo me fjalë, por me jetë.
Ndoshta nuk u kemi thënë sa duhet “faleminderit” apo “të dua”, por prindërit nuk presin fjalë. Ata ndjejnë gjithçka, edhe atë që ne nuk dimë ta shprehim. Dhe mjafton një përqafim, një shikim i ngrohtë, që t’u shndrisë sytë. Sepse për ta, ne jemi gjithmonë fëmijë, edhe kur jeta na ndryshon.
- Prindërit janë pasuria më e çmuar që kemi. Dashuria e tyre është një strehë që nuk lëkundet, një forcë që na shoqëron në çdo sfidë. Fjalët nuk mjaftojnë për të shprehur mirënjohjen që meritojnë, por veprat tona mund të jenë një pasqyrim i vogël i gjithë asaj që ata na kanë dhënë. Le të kujtojmë çdo ditë se sa me fat jemi që kemi pranë njerëzit që na duan pa kushte. Sepse në përqafimin e prindërve gjendet gjithmonë paqja më e vërtetë e jetës.
