Prekja, shkatërrimi dhe masakrimi i varrit të Astrit dhe Ardit Deharit është një plagë e re mbi plagën e vjetër të një kombi që ende nuk ka marrë drejtësi. Ky nuk është vandalizëm i zakonshëm. Ky është akt kriminal, i planifikuar, i motivuar dhe i drejtuar kundër një simboli kombëtar: drejtësisë së mohuar.
Vëllezërit Dehari nuk i vrau vetëm koha. Ata u goditën nga errësira e një sistemi që ende sot frikësohet nga e vërteta. Dhe prekja e varrit të tyre është sulmi i dytë; është përpjekje për t’i heshtur edhe të vdekur.
Nëse një shoqëri pranon që varret të bëhen fushëbetejë, atëherë ajo shoqëri po rrezikon vetë themelet e dinjitetit të saj.
Ky nuk është rastësi – është mesazh
Ky akt, i kryer në një klimë të tensionuar politike, është provokim i hapur dhe sinjal paniku nga struktura të errëta që ende dridhen nga emri i vëllezërve Dehari.
Ai që prek varrin është ose i humbur, ose i dërguar. Dhe ky rast tregon qartë se ka qenë i dërguar.
Kushdo që ka guxuar të sulmojë varrin e tyre:
- ka dashur të dërgojë frikë,
- të mbjellë pasiguri,
- të rikthejë hijet e së kaluarës,
- dhe të sfidojë popullin para zgjedhjeve.
Por gabohen.
Ky krim i ka bashkuar shqiptarët në indinjatë dhe në kërkesë për drejtësi.
Dëmtimi i varrit dhe flamurit kombëtar
Dëmtimi i varrit të Astrit Deharit dhe thyerja e shtyllës së Flamurit Kombëtar nuk janë vetëm një akt vandalizmi – janë një mesazh i qartë kundër dinjitetit, kujtesës dhe sakrificës sonë kombëtare.
Nuk preket varri i një dëshmori të së vërtetës pa një urrejtje të organizuar. Nuk thyhet flamuri i kombit në tokën shqiptare pa një dorë që e ndien veten të huaj në këtë vend. Ky akt është i njëjtë në thelb me krimin ndaj vetë Deharëve – një përpjekje për të zhdukur simbolin, për të frikësuar familjen, për të trembur qytetarin dhe për të ulur kokën e popullit.
Por pa e kuptuar se populli shqiptar nuk trembet. Sepse varri i Astritit është bërë një altari i të vërtetës, një plagë që nuk mbyllet pa drejtësi, një thirrje që nuk shuhet pa zbardhje.
Dhe kushdo që guxon të prekë flamurin tonë – prek gjithë kombin. Kushdo që sulmon varrezat e të rinjve tanë – sulmon të ardhmen tonë. Ndaj edhe ky sulm nuk është i izoluar, nuk është i rastësishëm, dhe nuk është i një njeriu të vetëm: është pjesë e një zinxhiri krimesh që ende kërkojnë përgjigje.
Institucionet duhet të zgjohen – menjëherë
Policia, Prokuroria, AIK dhe të gjitha instancat e sigurisë nuk kanë të drejtë të heshtin. Ky akt duhet trajtuar si:
- krim i rëndë,
- sulm ndaj rendit kushtetues,
- provokim politik,
- shkelje e rëndë e dinjitetit të familjes dhe të shoqërisë.
Shteti nuk ekziston vetëm kur është qetësi. Shteti matet pikërisht në momente kur nderi i vendit është sulmuar.
Dhe varri i Deharëve është nder i vendit.
Shqiptarët nuk mund të rrinë spektatorë
Nëse sot pranojmë që të sulmohet varri i vëllezërve Dehari, nesër do të pranojmë që të sulmohen edhe vlerat, edhe historia, edhe fëmijët tanë.
Ky komb nuk ka mbijetuar shekujve duke heshtur para padrejtësive.
Kjo çështje nuk është politike.
Kjo çështje është kombëtare, morale dhe ekzistenciale.
Është detyrim i secilit qytetar të kërkojë:
- të zbulohen autorët,
- të zbardhet prapavija,
- të nxirret në dritë e vërteta e plotë e rastit Dehari.
Përmbyllja – aty ku fjala prek zemrën
Sepse pa drejtësi nuk ka qetësi.
Dhe pa të vërtetën e vëllezërve Dehari, Kosova kurrë nuk do të ketë paqe të plotë.
Masakrimi i varrit të tyre dhe dëmtimi i flamurit nuk është vetëm plagë për një familje.
Është turp për një shoqëri dhe sfidë për një shtet.
Ajo që kërkojmë sot nuk është hakmarrje, por dinjitet.
Jo zemërim i verbër, por ndëshkim i drejtë.
Jo zhurmë, por e vërtetë.
Kujtimi i Astritit dhe Arditit nuk mund të varroset, sepse ai është i gdhendur në ndërgjegjen e kombit.
Institucionet duhet të reagojnë.
Drejtësia duhet të zgjohet.
E vërteta duhet të dalë në dritë pa kompromis.
Kjo është betejë për të gjallët dhe amanet për të vdekurit.
Mosprekja e varreve është vijë morale.
Ata që e kalojnë, duhet të përballen me shtetin.
Dhe shteti që hesht, e humb të drejtën të quhet shtet.
Drejtësia për vëllezërit Dehari nuk është kërkesë politike — është detyrim kombëtar.
Dhe derisa e vërteta të thuhet deri në fund, zëri ynë nuk do të shuhet.
