Në momentet më të thella të jetës sonë, shpesh mund të ndodhë që të ndiejmë se ata që na rrethojnë – familja, të afërmit – nuk na shohin për atë që jemi vërtet. A mund të jenë ata vetëm një audiencë që na shikon përtej maskave që veshim, apo thjesht na vlerësojnë për atë që e kuptojnë nga jashtë? A janë ata më shumë kritikë dhe komentues, apo individë që e shohin thelbin tonë, pa paragjykime dhe pa përfshirë emocionet e tepërta të lidhjeve familjare?
Një pjesë e vështirësisë në marrëdhëniet me të afërmit është që shpesh ata na kanë njohur që nga fëmijëria. Ata na kanë parë të rritemi, kemi bërë gabime, kemi pasur suksese dhe dështime. Kjo mund të krijojë një ndjesi si të jemi të “përjetshëm” në perceptimin e tyre. Të afërmit mund të mbeten të ngulur në imazhin që kishin për ne në momentet e fëmijërisë dhe, ndonëse rritemi dhe zhvillohemi, ata mund të na shohin vetëm si versionin e dikurshëm të vetes, të mbushur me ide të ngurta dhe mundësisht të pasaktë.
Disa herë, kjo mund të shndërrohet në një lloj karikature – një imazh që nuk është plotësisht i vërtetë. Ata na shohin si ato persona që ata i njohin, të cilët mund të kenë bërë gabime, të cilët mund të kenë pasur momente të vështira, dhe në vend që të na shohin si individë që evoluojmë, ata mbeten të ngjitur pas asaj ideje të hershme. Ky mund të jetë një lloj “ngërçi” që na bën të ndihemi të bllokuar ose të keqkuptuar. Shpesh ndodhin komente pas shpine – ato që na bëhen nga të afërmit, të cilët nuk janë të gatshëm të na shohin me një sy të ri, të hapur ndaj ndryshimeve që ndodhin në jetën tonë.
Në këtë lojë mes të kuptuarit dhe keqkuptimit, ndodhin dy gjëra. E para është se ne mund të ndjejmë një nevojë për të treguar të vërtetën tonë, për të qenë të pranuar dhe të vlerësuar për atë që jemi tani, jo për atë që ishim dje. E dyta është se ata, pa dashje, mund të krijojnë një botë imagjinative për ne, të ngarkuar me pritshmëri të papërshtatshme që nuk përkojnë me realitetin që ne jetojmë.
Kur të afërmit na shohin si një “karikaturë”, shpesh është një pasqyrë e kufizuar e kush ne jemi dhe nuk e përfaqëson tërësisht atë që duam të shpërndajmë për veten tonë. Mbase, ka ardhur koha që ata të na shohin me vërtetësi – pa paragjykime, pa ide të ngurta, dhe pa një shikim të ngurtësuar që është krijuar nga një histori e kaluar.
E vetmja mundësi për të tejkaluar këtë është të krijojmë mundësi për të treguar vetveten në mënyra të ndryshme – përmes bisedave të hapura, përmes reflektimit të thellë mbi atë që na ka ndodhur, dhe përmes veprimeve që janë një shprehje e vetes sonë të vërtetë. Pasoja mund të jetë një marrëdhënie më e ndritur, më e sinqertë, ku çdo individ është i pranuar dhe i vlerësuar për atë që është, pa u parë si një karikaturë e një periudhe të kaluar.
Në fund të fundit, ndoshta kjo është pjesa më e vështirë – të kërkosh që të të shohin ashtu siç je tani, dhe jo siç ishe dikur. Pas shpine, komentet janë të thjeshta, por kur kemi mundësinë të flasim dhe të ndajmë mendimet dhe përvojat tona, të tjerët mund të shohin dhe të tjerët.
